May nilalaman.. totoo nga ba?

 

     

ISTORYA NG PUTA (from radioactivesago project forum)

hindi ko alam kung sino ang gumawa nito, pero astig!
pakibasa na lang...

tingin ng mga bobong kapitbahay ko puta daw
ako. Nagpapagamit, binabayaran. Sabi nila ako
daw ang pinakamaganda at pinakasikat sa
aming lugar noon. Ang bango-bango ko daw,
sariwa at makinis. Di ko nga
alam kung sumpa ito, dahil dito naletse ang
kinabukasan ko.Halika at makinig ka muna sa
kwento ko.Alam mo, maraming lumapit sa akin,
nagkagusto, naakit. Sikat ka sa lahat, virgin eh!
Tinanggap ko naman silang tao, bakit kaya nila
ako ginago? Masakit alalahanin, iniisip ko na lang
na kase di sila taga rito, siguro talagang ganoon.
Tatlong malilibog na foreigners ang namyesta sa
katawan ko, na-rape daw ako?

Sa tatlong beses akong nagahasa, ang pinakahuli
ang di ko makakalimutan. Parang maski di ko
ginusto ang mga nangyari, hinahanap-hanap ko
siya. Tinulungan nya kasi akong makalimutan
yung mga sadistang Hapon at Kastilaloy. Kase,
ibang-iba ang hagod niya. Umiikot ang mundo ko
sa tuwing ginagamit niya ako. Ibang klase siya
mag-sorry, lalo pa at kinupkop niya ako at ang
mga naging anak ko.Parating ang dami naming
regalo - may chocolates, yosi, at ano ka...
may datung pa! Nakakabaliw siya, alam kong
ginagamit nya lang ako pero pagamit naman ako
nang pagamit. Sa kanya namin natutunan mag-
Ingles, di lang magsulat ha! Magbasa pa!
Hanggang ngayon, sa tuwing mabigat ang
problema ko, siya ang tinatakbuhan ko. 'Yun nga
lang, lahat ng bagay may kapalit. Nung kinasama
ko siya, guminhawa buhay namin. Sosyal na
sosyal kami.Ewan ko nga ba, akala ko
napapamahal na ako sa kanya. Akala ko
tuloy-tuloy na kaligayahan namin, yun pala unti-
unti niya akong pinapatay. P*** ng
I**!
Sa dami ng lason na sinaksak niya sa katawan
ko, muntik na akong malaspag. Ang daming
nagsabi na ang tanga tanga ko. Patalsikin ko na
daw. Sa tulong ng mga anak ko, napalayas ko ang
animal pero ang hirap magsimula.Masyado na
kaming nasanay sa sarap ng buhay na naranasan
namin sa kanya. Lubog na lubog pa kami sa
utang, kulang ata pati kaluluwa namin para
ibayad sa mga inutang namin.

Sinikap naming lahat maging maganda ang buhay
namin. Ayun, mga nasa Japan, Hong Kong, Saudi
ang mga anak ko. Yung iba nag-US, Europe.Yung
iba ayaw umalis sa akin. Halos lahat, wala naman
silbi, masaya daw sa piling ko, maski amoy usok
ako.Sa dami ng mga anak ko na nagsisikap na
tulungan ang kalagayan namin, siya din ang dami
ng mga anak ko na namamantala sa kabuhayan at
kayaman na itinatabi ko para sa punyetang
kinabukasan naming lahat. Dumating ang
panahon na di na kami halos makaahon sa hirap
ng buhay. Napakahirap dahil nasanay na kami sa
ginhawa at sarap.

Ang di ko inaakala ay mismong mga anak ko, ang
tuluyang sisira sa akin. Napakasakit tanggapin na
malinlang. Akala ko ay makakakita ako ng
magiging kasama sa buhay sa mga ahas na
ipinakilala ng mga anak ko. Hindi pala. Ang tanga
ko talaga. Binugaw ako ng sarili kong mga anak
kapalit ng kwarta at pansamantalang ginhawa na
nais nilang matamasa.Wala na akong nagawa
dahil sa sobrang pagmamahal ko sa aking mga
anak. Wala akong ibang yaman kundi ganda ko.
Pinagamit ko na lang ng pinagamit ang sarili ko,
basta maginhawa lang ang mga anak ko.

Usap-usapan ako ng mga kapitbahay ko. May
nanghihinayang, namumuhi at naaawa. Puta na
kase ang isang magandang tulad ko.Alam mo,
gusto ko na sanang tumigil sa pagpuputa kaso
ang laki talaga ng letseng utang ko eh. Palaki pa
ng palaki. Kulang na kulang. Paano na lang ang
mga anak ko naiwan sa aking punyetang puder?
Baka di na ako balikan o bisitahin ng mga nag-
abroad kong mga anak. Hindi na importante
kung laspagin man ang ganda ko, madama ko
lang ang pagmamahal ng mga anak ko. Malaman
nila na gagawin ko ang lahat para sa Sa tuwing
titingin ako sa salamin, alam ko maganda pa rin
ako.Meron pa din ang bilib sa akin. Napapag usapan
pa din. Sa tuwing nakikita ko ang mukha ko sa
salamin, nakikita ko ang mga anak ko. Tutulo na
lang ang mga luha ko ng di ko namamalayan. Ang
gagaling nga ng mga anak ko, namamayagpag
kahit saan sila pumunta. Mahusay sa kahit anong
gawin. Tama man o mali. Proud ako sa kanila.
Kaso sila, kabaligtaran ang nararamdaman
para sa akin.Sa dami ng mga anak ko, iilan lang
ang may malasakit sa akin. May malasakit man,
nahihilaw. Ni di nga ako kinikilalang ina. Halos
lahat sila galit sa isa't isa. Walang gusto
magtulungan, naghihilahan pa. Ang dami ko ng
pasakit na tiniis pero walang sasakit pa nung sarili
kong mga anak ang nagbugaw sa akin. Kinapital
ang laspag na ganda ko. Masyado silang nasanay
sa sarap ng buhay. Minsan sa pagtingin ko sa
salamin, ni hindi ko na nga kilala ang sarili ko.
Dadating na naman ang pasko, sana maalala
naman ako ng mga anak ko. Ilang buwan pa,
magbabagong taon na. Natatakot ako sa taong
darating. Ngayon pa lang usap usapan na ang
susunod na pagbubugaw ng ilan sa mga anak ko.
Sana may magtanggol naman sa akin, ipaglaban
naman nila ako. Gusto kong
isigaw:
"INA NINYO AKO! MAHALIN NYO NAMAN AKO!"

Salamat ha, pinakinggan mo ako.
Ay sorry, di ko pala nasabi pangalan ko.
>
>
>
PILIPINAS nga pala pangalan ko!